Angstig en blijheid, een vreemde cocktail

Liefste dagboek,

Gisteren ben ik bij Sanne geweest, zoals voorzien. Ik heb haar haarspeld teruggegeven en heb dan van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens naar haar te luisteren. Het gaat niet zo goed met haar, zoals ik al verteld heb. Dat had ik wel gemerkt de laatste weken, maar het blijft aanhouden en daarom was ik gisteren maar eens naar haar toegefietst om te luisteren.

Eerst wilde ze niets zeggen... Alles was in orde, zei ze. Niets aan de hand, bleef ze volhouden. Maar ik ken Sanne! En als homo heb ik uiteraard een vrouwelijke kant met een vrouwelijke intuïtie die zegt: hier klopt iets niet. Sinds de scheiding is haar mama veel veranderd. Ze is verbitterd en doet ook maar half-vriendelijk tegen me. En toen begon Sanne te vertellen...

Iets te luid de trap af en haar mama stormt naar haar toe! "KAN HET WAT RUSTIGER!" schreeuwt ze dan. "'t Is altijd hetzelfde, altijd moet ge die trap afstormen als een stinkend varken!". En dan komt het moment dat Sanne erop inging... "Ach mens, doe ne keer normaal" en ze trok er een vies gezicht bij waarbij ze haar tong uitstak. Haar mama is dan ontploft. Ze pakte haar vast en duwde haar tegen de muur. Vervolgens nam ze haar bij de haren en trok haar de woonkamer in. "GA IN DE ZETEL ZITTEN, VERWEND NEST".

Eenieder ander zou doodsbenauwd zijn en in die zetel stilletjes gaan zitten, maar dat deed Sanne niet, ze schreeuwde om losgelaten te worden en stampte met haar benen. Haar moeder werd nog razender dan ze al was en balde haar vuisten. Ze bonkte op haar rug, in haar buik, gaf hevige kletsen in haar zicht. Sanne gilde van de pijn. "Hou op, hou op!" schreeuwde ze. Ze viel op de grond maar dat hield haar moeder niet tegen. Ze bleef meppen uitdelen totdat Sanne eindelijk stilviel. Dan pas heeft ze Sanne losgelaten en is naar boven gegaan.

Daar heeft ze nog een tijdje gelegen, tot ze weer bij haar positieven kwam. Dat gebeurde dus enkele dagen geleden, en het was niet de eerste keer dat haar mama voor een kleinigheid uitvliegt. Sanne is heel bang, en ik ben de enige aan wie ze het heeft durven vertellen. Ik vind het erg dat ze al die tijd tegen me gezwegen heeft. Nu pas, op een moment waarbij ze er niet meer aan uit geraakt vertelt ze het aan mij, haar beste vriend.

Ik weet niet wat ik moet doen, ik had nooit verwacht dat haar moeder haar dit zou aandoen, want vroeger deed ze zulke dingen nooit. En Sanne denkt dat het haar schuld is. Als ze niet van die trap was gestormd was er misschien niets gebeurd, denkt ze... Ze neemt alle schuld op zich, maar ik denk dat het niet haar schuld is van wat er nu gebeurt. Anyway, we zien wel.

Er moet iets veranderen, dat is zeker, want het duurt toch al zo lang. Als het van mij afhing kwam Sanne bij ons wonen, maar ja.

Dagboek, los van de problemen van Sanne is het vandaag toch nog leuk geweest. Want raad eens wie er langskwam ;-). Wesleyyyy, joepie. En hij had zo'n mooi groen T-shirt aan! Hij droeg ook zo'n mooi halskettinkje en hij had zoals altijd gel in zijn haar. Ik vond hem geweldig. Hij verveelde zich thuis, dus hij kwam af op de fiets. Hij is ook vaak alleen thuis, en bij ons is hij altijd welkom. Ook mama mag hem graag! We hebben samen wat op de PlayStation3 gespeeld, en op de computer gespeeld enzo... Ik vind het fijn als hij naast me zit en zich amuseert. Ergens geeft het me een heel goed gevoel als hij blij is en vrolijk. Ik moet toegeven dat ik hem soms op de PS3 hem laat winnen, gewoon om hem te zien juichen en op en neer te zien springen, hihi.

Tennissen zit er niet meer in voor de vakantie, wegens toernooien waar ik niet aan deelneem. Wesley wel en hij speelt komende zaterdag zijn eerste wedstrijd. Hij heeft me gevraagd om te komen supporteren en dat ga ik ook doen. Ik ga ook Sanne proberen mee te krijgen, als ze wil... en mag... Dat zien we dan nog wel. Maar Tom gaat er alleszins ook zijn zaterdag, want hij speelt ook!

Wesley is hier trouwens nog steeds, hij is weer blijven eten. Mama had gebakken aardappeltjes met appelmoes en sla gemaakt en het was heel goed. Hij zit even op msn op de computer nu ik hier in mijn dagboek schrijf. Ik denk dat ik maar eens ga kijken waar mijn maatje zit...

Lief dagboekje, hier rond ik af, maar morgen schrijf ik wel weer over wat er ondertussen is gebeurd ;-).

Veel liefs,
Sean
xxx